Bir efkar doğar güneşin
Batığı yerden
Gecenin karanlığı sarar
Bedenimi
Çaresiz yalnızlığım dır
Düşer geçeme
Anılar biranda yok olur
İçim de esen bir sonbahar
Rüzğarı üşütür üşürüm
Beyaz bulutlara sarılı
Yer yüzüne inen melek gibi
Nereye bakasam
Ordaki bir hatıran çağırır
Zaman artık gece yarısı
Saatler suskun
Takvimler yaprak dökmüyor
Mevziler boş firari nöbetci
Hüzünler yine soğuk esiyor
Ama ben üşümüyorum ki
Artık geceye bıraktım kendimi
Ümitlerimde giydi kefeni
Böyle olur zalımın akşamları
