aslında kısa ve öz.seni sevdim.hangi dilde olursa olsun,konu hep aynı
işte.birileri sever,birileri sevilir.ben hiç güzel başlayıp,mutlu
biten aşk hikayesi duymadım.birileri hep acı çekmek zorundaymış
gibi,birileri hep ağlamak zorundaymış gibi gelir bana bu yüzden.bu
yüzden el ele bir çift görsem içim burkulur onların yerine.belki siz
anlamaya bilirsiniz.bunu yaşayanlar bilir çünkü.
o ilkkez elimi tuttuğunda,kalbim parmaklarımın ucundan çıkacak
sanmıştım.
saat tam sekizi gösteriyordu.
beykozda sahile bakıyorduk.
21 kasım 2003...
arkadaşlığımızın 3,ay8ında aşık olmuştuk aslında hiç istemeden.
hiç bitmesin diye dualar etmiştim hatırlıyorum.
sonra gerçekler girdi aramıza...
benim çaresizce akan göz yaşlarım başladı.
her defasında yeminler ettim sözler verdim kendime.
unutmalıyım sevmemeliyim onu diye.
ama olmuyorki,
yani düşünsenize
o sakin,anlayışlı,sevecen,duygusal...
aradığınız herşeyi sadece onda bulmuşken şimdi nasıl yok
yayabilirsiniz yaşananları
nasıl unutur yerine başkasını koyabilirsinizki?
onu unutmak,yok saymak geçmişinizi inkar etmek olmayacakmıydı?
ben başaramadım
olmadı unutamadım.
artık tek tesellim onunla eynı şehirde nefes almak.
aynı yerleri gezip,halen aynı yıldızı seyrediyor olmak.bazen hiç sebep
yokken,sanki o hemen arkamdaymış gibi hissedip etrafımda onu aradığım
oluyor.
dönüp bakıyorum öylesine dalıp gidiyorum o an.arada bir telefon edip
sesini dinliyorum
gizlice.sonra kendimce beddualar ediyorum...
RABBİM SENİ BANA YAZSSIN diye.benim ona en büyük bedduam bu çünkü.
başka türlüsü elimden gelmiyor.
sizede tavsiyem sevdiğinize ne büyük bedduanız bu olsun.
