Bir zamanlar, bütün duyguların üzerinde yaşadığı bir ada varmış.
Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve tüm diğerleri, Aşk dahil bu adada yaşarlarmış.
Bir gün, adanın batmakta olduğu, duygulara haber verilmiş. Bunun üzerine
hepsi adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar.Aşk, adada en sona kalan
duygu olmuş çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş.Ada
neredeyse tamamen batmak üzere imiş, Aşk yardım istemeye karar vermiş.
Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinde, geçmekteymiş.Aşk, "Zenginlik, beni
de yanına alır mısın?" diye sormuş.Zenginlik, "Hayır, alamam.Teknemde çok
fazla altın ve gümüş var, senin için yer yok." demiş.Aşk, çok güzel bir
yelkenlinin içindeki Kibir'den yardım istemiş. "Kibir, lütfen bana yardım et!",
Kibir "Sana yardım edemem, Aşk. Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedebilirsin."
diye cevap vermiş. Üzüntü yakınlardaymış ve Aşk yardım istemiş: "Üzüntü,
seninle geleyim." Üzüntü "Of, Aşk, o kadar üzgünüm ki, yalnız kalmaya
ihtiyacım var." Mutluluk da Aşk'ın yanından geçmiş; ama o kadar mutluymuş ki
Aşk'ın çağrısını duymamış. Aşk, birden bir ses duymuş. "Gel Aşk! Seni yanıma
alacağım..."Bu Aşk'tan daha yaşlıca birisiymiş. Aşk o kadar şanslı ve mutlu
hissetmiş ki, onu yanına alanın kim olduğunu öğrenmeyi akıl edememiş. Yeni bir
kara parçasına vardıklarında, Aşk'a yardım eden yoluna devam etmiş. Ona ne
kadar borçlu olduğunu fark eden Aşk, Bilgi'ye sormuş: "Bana yardım eden
kimdi?" Bilgi "O, Zaman'dı" diye cevap vermiş. "Zaman mı? Neden bana yardım
etti ki?"
diye sormuş Aşk. Bilgi gülümsemiş:
"Çünkü sadece Zaman Aşk'ın ne kadar
büyük olduğunu anlayabilir."
[Alinti]
Özgün Yazılar&Senin Kalemin »
GÜNÜN SÖZÜ
(6.09.2008, 10:56)
