Ver Ellerini Ellerime Umidim
Ben senin hiç umurunda olmadım ki …
Gelmeyişindendi belki ama Sen benden hiç gitmedin ki ..
Her olmayışında , varoluş zamanlarını hatırlayıp ağlamadım ki ..
Alıp başımı iki elimin arasına ,Kara kara duygulara dalmadım
Gelgitlerde karasız kalmadım .
Hep sevdim !
Beni sevmeyişlerini ,
Kulaklarına ulaşamayan seslenişlerimi ,
Sensizliklerimi sevdim .
Senin sevmediğin beni sevdim !
Bıraktığın günden beri ,
Öksüz olsalar da , Hala sen kokmakta ellerim
Ve hala seni aramakta !
Senin ellerinle terlemeyi hayal ederek birleşmekteler
Ve hala gözyaşlarım akarken ;
‘’Üzülme , gelecek elbet’’ diye , Teselli etmekteler gözlerimi .
Karanlık duygularla arkadaş olamadım hala !
Tek dostum iyimserlik.
Seninle hiç tanıştırmadım ama
Bir de ümidim var ,
Sensizlik zamanlarımdaki DOSTUM.
Hep senden bahsederdim.
Ellerimi gösterirdim ona ;
‘’Bu eller onu çok özlüyor Ve yüreğim acıyor be ümidim ‘’ derdim...
Gülümserdi bana…..
‘’Ben , Ümidinim ‘’ derdi .
‘’Bir kendini birde beni kaybetme ,Her kaybedişinde biraz daha sıkı sarıl bana ‘’ derdi.
Dalardı gözlerime be kaybettiğim ,
dolardı Yüreğim.
Dolanırdım bomboş sokakları ,
Bir küçücük odamı dolduramazdım
Tutardı ellerimden
‘’Bu eller kısacık saçlarını okşadı ! Ellerinin sıcaklığıyla terledi bu eller !
Ellerin bir daha ellerini tutmayacak mı zannediyorsun ‘’? derdi Ümidim .
Ümidim
Bir kendimi ,birde ümidimi kaybetmeyeceğim !
Birde ,
senden sonra bir tek kişi tutacak ellerimden
Ve ben sadece onun ellerini sıkı sıkı tutacağım
Taki
Senin ellerinin sıcaklığını hissettim ana dek
Hadi ver ellerini ellerime ÜMİDİM….