Sahi niye bir türlü "bilmiyorum" diyemiyoruz şu hayatta hemen hemen hiçbir konuda?
En bilmediğimiz zamanlarda bile bilirmiş gibi yapmalarımız neden?
Basit bir adres de sorsalar, kapsamlı siyasi ya da felsefi analizler yapmamızı da isteseler verdiğimiz tepki aynı:
Bilirmiş gibi yapmak.
Gözümüzü yumup başlıyoruz konuşmaya.
Kelimeler köşeli bir uçurtma gibi çıkıyor boğazımızdan.
Kuyruğu uzun mu uzun bir uçurtma, git git bitmiyor.
Her konuda habire bir şeyler söylüyor, tanımadığımız şahıslar hakkında gayet iyi tanırmış gibi ileri geri konuşuyoruz.
Bazen konuşmakla kalmayıp yazıyoruz da.
Bilmeden ama bildiğimizi zannederek. Bildiğimiz izlenimini vererek.
"Elif Şafak - firarperest"