Hani senin gitmelerin tutuyor ve gidiyorsun ya, içimdeki fırtınalar boran olup beni alıyor, döndürüyor ve atıyor bir kenara..
İçi boş ve artık işe yaramayacak bir çuval gibi...
Bütün eşyalarını toparladın... Rast gele, eline geçen ne varsa hepsini ve her şeyini, gözümün içine baka baka, yaşadıklarımızı yok sayarak torbalara doldurdun, arabana koydun ve çekip gittin...
Gitmelerin tutuyor ve sen gidiyorsun ya hani bebeğim, sevgimi, kalbimi her şeyi yıkıp geçiyorsun...
Sen eşyalarını toparlarken bende bana aldığın eşyaları ağlayarak, öfkeyle ve gidiyor olmanın paniğiyle ve hiçbir şey yapamıyor olmanın acizliği ile toparladım. Senin yapığın gibi bende çöp poşetine doldurdum... Çöplüğe atılacak, değersiz ve yırtık ve eskimiş eşyalar ve kullanılmayan kıyafetler gibi... Senin yaptığın gibi bebeğim... Çöp poşetine doldurdum...
Resimlerimizi, aldığın kitapları, oyuncak maymunu, "bizim aşkımızı anlatıyor" dediğin vcd'leri ve CD'leri, bir örnek giyindiğimiz kıyafetleri, bana aldığın ilk ve son çiçekleri, afişleri, her şeyi ama her şeyi kaldırdım...
Sen yan odada eşyalarını toplarken ben de diğer odada toparlanmana yardımcı oluyordum!
Bu acelem niye sevgilim biliyor musun? Sana "dur, gitme" diyemediğim için.. Çünkü gitmeni istemiyordum.. Daraldığını biliyordum.. Benim de ruhum mengenedeydi. Nefes alamıyordum.
Madem gidiyordun ve sana engel olamıyordum geride hiçbir şeyin kalmaması gerekiyordu. Çünkü sen gittikten sonra kalan her eşyan benim canımı yakıyordu..
Kararlıydın gitmeye. Toparlamam o yüzdendi...
Gitmelerin tutuyor ve gidiyorsun ya hani, sen gittikten sonra yaşadıklarımı bir bilsen sevgilim.. Karanlık ve sonu olmayan kuyulara düşüyorum... Hiçbir şeyi görmüyor ve hiç kimsenin beni düştüğüm bu kuyudan çıkartmasına müsaade etmiyorum.. Ta ki sen gelip elinden tutana kadar...
Sen yokken çok sigara içiyorum.. İçki kanımdan, hüzün kalbimden, gözyaşı gözümden eksik olmuyor... Sabaha kadar yazı yazıyorum, sonra vurup kafamı yatıyorum akşama kadar. Kalkıyorum, köpeğime yemeğini özür dileyerek veriyorum ve hiç yanımdan ayırmadığım telefonuma belki aramışsındır ve belki duymamışımdır diyerek tekrar tekrar bakıyorum... Aramamışsın... Kaldırıp atıyorum telefonu.. Televizyonda haberlere bakıyorum... İsrail Lübnan'ı hala bombalıyor... Hala çocuklar kayboluyor.. Hayatı bıraktığım yerde buluyorum.. Dünden bugüne bir tek benim hayatım alabora olmuş... Bunu anlıyorum.. Televizyonu da kapatıyorum...
Aynadan bana bakan gözlerim yorgun ve anlamsız bakıyor. Mutfağa gidiyorum, senin bana aldığın bardağı görüyorum... Günün ilk damlası gözlerimden boşalmaya başlıyor... Durduramıyorum... Ağlıyorum ve seni düşünüyorum... Nerede ve ne yapıyor acaba diye... Akan burnumu üzerime siliyorum "lanet olsun" diyerek...
Tekrar yatak odasına dönüyorum. Yatakta hep solda yatardın... Yastığın orada ama sen yoksun... Yastığını yere fırlatıyorum... Çalışma odama kapısından bakıyorum. Yerlerde bira şişeleri, yazıp da beğenmediğim öykülerim ve yazıp da sana vermediğim mektuplar... Sigara kokusu tüm odaya sinmiş. Camı açıyorum... Sensizliğimin ilk gününden nefret ediyorum sevgilim... Çok canım acıyor...
Günler böylesine geçerken yapmam gereken işlerim olmasa dışarı bile çıkmayacağım... Gittiğim her yerde herkes seni soruyor bana... Ve ben "biz ayrıldık" diyemiyorum... Geçiştiriyorum... İnsanların beni görmediğini düşündüğüm her yerde ağlıyorum... Ortak dostlarımızdan haberlerini alıyorum. Mutluysan mutlu sıkıntılıysan bende sıkıntılı oluyorum... Sana dualar ediyorum hep mutlu ol diye ve sevgilim bazen de küfürler ediyorum... Kızıyorum sana, beni bırakıp gittiğin için... Kızıyorum kendime, kendimi bu kadar hırpaladığım için... Gideli iki hafta oldu ve ben beş kilo vermişim...
Dedim ya sevgilim gündüzleri çay ve sigara, geceleri ise bira ve sigara... Çalan telefonlarıma bakmıyorum... Bakmayacağımda... Sen arayıncaya kadar, senin numaranı ekranda görene kadar!
Günler geçiyor... Yoksun... Ben ise her geçen gün daha da batağa saplanıyorum...
Aylar sonra her şeyden ümidimi kesmişken ve sensizliği kabullenmişken ve seni unutacağıma kendime söz vermişken sen mesaj çekiyorsun...
Heyecandan gözlerim karardığı için okumakta zorlanıyorum. Tek kelime yazıyor...
"Nasılsın?"
Ve çıkıp geliyorsun...
Sen gelene kadar kendime çeki düzen veriyorum, üstümü değiştiriyorum, dişlerimi fırçalıyorum, koku sürüyorum ve sen kapıyı çalıyorsun...
Heyecandan titriyorum... Kalbim yerinden çıkacak sanki... sessizce konuşmaya başlıyoruz...
Koltuktan kalkıp yanıma geliyorsun, sarılıyorsun... o kadar sıkı sarılıyorsun ki nefesim kesiliyor.. ağlıyoruz.. gözyaşlarım boynunu ıslatıyor, gözyaşların içimi burkuyor...
"üzmeyelim birbirimizi, gitme bir daha, hayatımdan hiç çıkma"
Bu sözlerle gözyaşlarımızı siliyoruz... İçimize bir huzur doluyor... Tekrar kavuşmamızın huzuru... tekrar ruhlarımızı birleştirmenin huzuru... Tekrar birbirimize dokunmanın ve en önemlisi tekrar kalplerimizi sevgimizle doldurmamızın huzuru...
Kaldığımız yerden devam ediyoruz hayata... Hiç bir şey olmamış gibi...
Hani senin gitmelerin tutuyor ve gidiyorsun ya, ben bu durumdan nefret ediyorum sevgilim...
Tülay Keleş Gülensoy
