Fatıma (r.a)'yı mezara doğru uzatırken Hz. Ali (r.a) öyle ağlıyordu ki gözlerinden akan sicim gibi yaşlar Fatıma (r.a)'nın kefenini ıslatıyordu.
Hz. Ali (r.a) şöyle sesleniyordu:
"Habibun leyse ya'diluhu habibun. Vema lisivahu fikalbi nasibun.
Habibun rabâ ayni ayni vecismi vean kalbi la yağibı."
"SEVGİLİM" diyordu Fatıma'sına..
"SEVGİLİM,senin sevgini karşılayacak bir sevgi daha yoktur. Doğrusu senden gayrısı için şu yürekte bir nasip de olmayacaktır. Her ne kadar gözlerimden ve vücudumdan uzaklaşsan da KALB'imdesin sürekli ve her dem."
Sonra toprağı atacaklardı Fatıma'nın üstüne..
Toprağa bulaşmış ellerini çırparken Hz. Ali (r.a) şöyle diyecekti:
"Doğrusu dünyada tek bir istediğim kaldı Fatıma.
Babana ve sana kavuşacağım günü bekliyorum..."