*İçimde bir sıkıntı, kalbimde hüzün... Pencereme vuran yağmur damlacıklarını
izliyorum, dalıp gitmişim uzaklara, derinliklere doğru bir rüzgarın seline
kapılıp... Çok eski bir aşk hikayesi geldi aklıma, rüzgar ile yağmurun
aşkı...
Dillere destanmış Kaf Dağının ardında rüzgarla yağmurun aşkı. Rüzgar deli
gibi esermiş bulutlar biraz üşüsün ve yağmur gelsin banan diye. Yağmurun
gözlerine vurgunmuş, masumiyetine ve saflığına vurgunmuş.
Yağmur her sabah dua edermiş. "Tanrım lütfen rüzgar essin bugün, ruhunu
kalbimde hissedeyim, ellerini gözlerimde."
Tutkunlarmış birbirlerine ama ne rüzgar yağmura dokunabilirmiş ne de yağmur
rüzgara. Ne zaman rüzgar ile yağmur biraraya gelseler sevdanın ateşi
fırtınalar estirmiş onlara ve fırtınanın sonunda birbirlerine hiç
dokunamayacaklarını düşünüp üzülürmüş yağmur, ağlarmış. İşte o zaman
aşıkların yağmuru yağarmış ve sevdalılar el ele dolaşırmış yağmurun
kalbinden gelen damlacıkların altında. Yağmurun hüzünlendiğini gören rüzgar
kendini dalların arasında gizlemeye çalışırmış üzüntüsünü haykırmak
için...
Ne zaman hafif hafif damlacıklar gökyüzünden düşmeye başlarsa, rüzgarın
ellerini hissetmek isteyen yağmur gözyaşlarını akıtır yeryüzüne ve
damlaların altında el ele dolaşan sevgilileri izler, kendini ve rüzgarı
hayal eder onlara bakarak.
Ne zaman ağaçların arasında ıslık çalarak esmeye başlasa rüzgar, yağmurun
üzüntüsüne kahrolur ve dalların arasında gizlenip çığlıklar atar. O
çığlıkları duyan sevgililer daha da sıkı sarılırlar birbirlerine ve sarmaş
dolaş sevgilileri izler buruk bir halde kendini ve yağmuru hayal eder onlara
bakarak.
İşte böyle dillere destan yağmur ve rüzgarın aşkı. Ne zaman yağmur yağsa, ne
zaman rüzgar esse kalpleri birbirleri ile kavuşur yağmur ile rüzgarın
sevgililer gibi tüm bir arada olamayan sevdalılar için... *
