AllaTurkaa

“O” ASLINDA “SENSİN”
Ben neden böyleyim? Neden asla kendimden ödün vermiyorum? Birçoklarına göre bu ne kadar da onurlu bir davranış değil mi? Ya ben, ben neden böyle yaparak hayatımı mahvettiğimi düşünüyorum? Davulun sesi uzaktan hoş gelir misali sanırım.
Artık yorulduğumu hissediyorum. Her şeyden, herkesten… Böyle bir şey olsa ben yok olsam hiç kimse beni görmese, bilmese, duymasa… Ama ben olmak istediğim yerde olsam, istediğim kişinin yanına gitsem onunla beraber olsam ama o beni görmese, bilmese, duymasa… Çok şey istiyorum biliyorum. Aslında çok şey değil sadece uzaktan sevmek istiyorum. Ben seveyim hep onun yanında olayım ama o beni bilmesin. Onu sevdiğimi bilmesin… Hoş bilmeyecekte… Hep onu sevmekten gittiğimi zannedecek, ama hiçbir zaman bilmeyecek ki ben onu sevmekten asla gitmeyeceğim… Çünkü ben kocaman bir yürekle sevdim onu. Gözlerim değil yüreğimdi onu gören. Gözlerim sevmedi yüreğim sevdi, ben sevdim, benliğimdi onu seven geçici hevesler değil… Bir gönül eğlendirme değildi benimkisi, aramadığım ama bir anda karşılaştığım gönlümün sahibine hiç tereddüt etmeden kapılarımı sonuna kadar açışımdı… Sonunda derin kederlerin içinde boğulacağımı bilebile hem de. Bu yürek ilk defa bu kadar kolay kabullendi bir gelişi. Ne ağırlama faslı vardı ne de uğurlama. Sonu gelmez bir şölendi o benim için… Sonu gelmeyecek, içimdeki o şölen bitmeyecek. O bazen gidişlerin kahramanı oldu bazen de sonsuz kalışların… Ama bilmeyecek ki o benim için hep sonsuz kalışların kahramanı olacak… O benden hiç gitmeyecek. Ben ondan gideceğim zamanla, bir zaman sonra adımı duymak bile bir şey ifade etmeyecek ona. Ben ondan gideceğim ama o benden hiç gitmeyecek.
Şimdi sadece geceleri seviyorum. Kendimi geceye aitmiş hissediyorum. Kim bilir beklide onu gecelerde buluyorum. Çıkmayacak yüreğimden mümkünü yok. Hiçbir ses yokken o ve gece…
Kendimi güçlü görürdüm ya şimdi bunun ne kadar doğru olduğunu bir kez daha anlıyorum. Onu onsuz yaşamak, onu o olmadan sevmeye devam etmek ne kadar canımı acıtsa da bu yine de hiç değişmeyecek... Onsuzken saniyelerin ne kadar da uzun olduğunu fark ettim. İçim haykırıyor ama sesimi kendim bile duymuyorum.
Nefret ettiğim sigara dumanında bile onu içime çekiyorum sanki. İçimde azmış gibi biraz daha dolduruyorum içimi onla. Biraz daha, biraz daha… Sonu yok bunun. Onla olmanın sonu yok… Ve ben bu sonsuzluğu yaşıyorum. Ve ben bu sonsuzlukla yaşayacağım…
Kendime bile itiraf edemesem de “o” aslında “sensin”…