Tutamadım hiçbir sözümü... Affet!
Sıcak bir merhabaydık hep.. Heyecanlar yaşardık bir araya gelince.. Ayaklarım yere basmaz liseli aşıklar gibi pembe bulutlara erişirdim senli anlarımda.. Gülen gözlerin hayat verirdi damarlarımdaki kana.. Daha bir heycanla atardı kalbim.. Saçının tek teline kendimi adardım.. "Seni seviyorum" dediğinde keyiflerin en güzelini yasardım.. "Aşkım" kelimesinin en güzel sende soylendiğini hissederdim. Çözemezdim sana olan bu delice duygularımı. Sadece yaşar ve hissederdim.. Seni senle yaşamak yaşamların en güzeli idi.
Sözler verirdik birbirimize.. Geleceğe dair hayallerimiz vardı saf duygularımız ile. Kirlenmişlikten uzaktık.. Bir sen, bir ben ve hayallerimiz.. Nasılda heycanla paylaşırdık herşeyimizi. Arasıra kavgalar eder sonrada "tuzu biberi aşkımızın" derdik. Aşardık engelleri bir bir. Biz aşıktık.. Biz sevgili idik. Biz birbirimize aittik. Biz tektik. Biz bütündük.. Bir elmanın iki yarısıydık..
Ne oldu bize.. Ne oldu bana.. Nasıl olduda sana, geleceğime verdiğim sözleri tutamadım.. Hiç birşey istediğim gibi olmadı. Bilemedim elimdekinin değerini. Başka ufuklara yelken açmak istedim. Oysa yelkenlerimin gücü sendin. Bilemedim... Senden uzaklaştıkça yelkenlerimin gücü, rüzgara olan direnci eridi bitti.
Kalbim senle dolu iken başkalarına yer açmaya çalıştım. Tutunmuştum ya hayata senle birlikte. Güçlenmiştim ya.. Senin bana verdiğin güzel duygular ile daha bir dik bakmıştım hayata. Kendini katmıştın bana.. İki kişilik yaşayan ben, sensizde tek başıma dik olacağımı sanıp başkalarına vermiştim senden aldıklarımı.. Hoyratca, umarsızca savurmustum bende biriktirdiklerini. "Gitme aşkım.. Bende kal.. Kimse seni benim kadar sevemez.." dediğinde nemli gözlerle, göremedim o gözlerindeki hüzün dolu sevgi ışıklarını. Sen sıkı sıkı sarılırken senin olana; ben anlayamadım.. Göremedim en güzel bahçenin benim bahçem olduğunu.. Ayaklarımın altında yetiştirdiğin en güzel sevgi dolu çiçekleri ezerek başka bahcelerin çiçeklerine uzanmaya çalıştım.. Ne kendime, ne sana sahip çıkabildim..
Sevgi çiçeklerimizi dagıttığım bahcemizde seni yanlız bırakırken hiç arkama bakmadım. Orda senin nemli gözlerle "gitme.. beni yanlız bırakma.." diyerek bana baktıgını bildiğim halde hiç bakmadım.. Bilemedim.. Sensizliğin, bensizlik olacağını.. Sensiz hiç olacağımı...
Şimdi yanlızım.. Dedim ya ne sana ne kendime sahip çıkabildim.. Seni yanlızlığa atarken aslında kendimi bitirdiğimi yeni anlıyorum.. Şimdi nerdesin? Kimlesin? "Aşkım ben geldim, beni affet.. Seni çok seviyorum.." desem.. Beni affedermisin? Ben utancımdan söyleyebilirmiyim? Ben değerini bilemedim hiçbirşeyin.. Çokmu geç acaba herşey için?
Kırçiçeklerimi geri istiyorum.. Sahte güllerden bıktım.. Sahte olan herşeyden.. Seni istiyorum.. Anlamımı istiyorum.. Yaramaz bir çocuk gibi sana koşup beni eskisinden dahada çok sevmeni, sahip çıkmanı istiyorum.. Öylesine ihtiyacım varki buna..
Tutamadım hiçbir sözümü sevgilim.. Beni affet..
Özgür bu yaziyi kendinmi yazdin???? Eger öyleyse valla bravo....ben begendim. 
