...
İçindeki gündüzleri infaz edilmiş bir ceset
Taşıyorum içimde,
Karanlığını hiçbir gecenin örtemediği…
Geçmişten kopamayan adam
Gelecekten kopuk ve beklentisiz adımlarla
Yerinde sayıyor hala…
Ne acıdır ki,
İçimde kapanmak bilmeyen boşluk kadar
Kimse sahiplenmedi beni…
Gelenler ruhumu yıkayıp apansız terklerle
Öyle gittiler…
Kentlerce uzağımı düşünüp
Düştüğüm boşluğun acısıyla
Kıvranmakta zihnim…
Anlıyorum ki,
hiç kimsenin beni anlayamayacağı bir yerdeyim
Sonumu görebiliyorum…
Hiçbir şey hissedememe hali bu olsa gerek,
Duyguların açığa alınması sanki…
Hayat denilen kararsız suskunun
Ağır adım çığlıkları
nefesimde düğümlüyor artık yaşamayı…
Cinayetten bozma intihar peydahı bir yüreğin
Son çırpınışları var ezberimde,
Zihnimdeki başlangıç hevesinden bir ısırık daha
Koparıyor bir kadının gelmeyişlerinden
Doğan sonlar…
Susmakla susturulmuyor hayat,
Benden gelecek bir çığlığı bekliyor belki o da,
İçimizde Özlemler büyüsün hele,
Şöyle vuslat konmuşken gözlerimize,
Konuşacağım söz, sözüm var İstanbul’a…
Bekle beni İstanbul beklediğim gibi seni…
Kirli kentler coğrafyasında ölümün
Adı bile o kadar önemli olmuyor insanın
Ne zaman Umut, iklimi’yle yan yana gelse
Sus dayatılıyor gözlerimize her şiirde,
Cümle sonlarında
Bir kapı aralığından el sallıyor
Sanki iklimsiz bir umut;
Suç işlemiş bir çocuğun
Ürkek bakışlarından sallandırarak
İki arada bir derede kalmışlığını…
Üstüne kalın bir şeyler al olur mu
Ben rüyalarındayken,
Suskunluğun soğuk ikliminden aşırdığım
cümleler asılı
seni bekleyen otobüs duraklarında…
Ve her durakta aynı söz var aslında
''Aşk yanı başımdaymış meğer;
hiç görmemişim…
Sen ki benim kabul olmuş duamsın!…''
Düzden okusak vuslata bir adın kalacak belki
Tersten okusak ayrılığa bir adım…
Biz ki okumayı erteliyoruz hep…
Lise yıllıklarında yer etmiş
Felsefeci tavırlı söylemlerim geliyor aklıma;
''Geri dönüşü olmayan bir yoldasın;
Hayatını erteleme…''
Oysa hayat kaç kez ertelemişti beni…
Her sabah doğan güne asmak umudu;
Yaşamak bu olmamalı…
Kim atsa ilk adımı
Son adımda sus konacak dilimize belli…
Bekleyişler bekletişler hep bu kadar uzun mu olmalı,
Sabrın çatlak surlarına acılarımı bastım ben
Bekleyişleri özlemlere adayıp
Adınla çıktım her şiire yar…
Ne kalem kırıldı bükülmekten
Ne yürek tükendi bölünmekten…
İnsan olmanın erdemiyle sustumsa,
Cevap hakkım olmadığından değildir
bilesin…
Ki Sustuklarımı yazar bu kalem
Yürek çarpıntılarımı,
tek ayağı çukurdaki hayatıma
Nefes tutundurma becerilerimi…
Ve Kendimi kandırma yeteneksizliğimi…
İçindeki sesleri çoğalan kadınlar
Ancak susmazlarsa yaşayabilirler
Bilirsin,
Konuşmak
Susulanlara geç kalmaktır belki
Ama olsun,
Sen bana hep geç kalırdın zaten…
Sustuklarımı bekletmekle
Kan kaybetmez yüreğimdeki yara…
Ki kabuk tutan yaralarda
hep taze bir kan beklemez mi acıyı!...
Seni üşütmesin yazılanlar yeter, ben beklerim…
Beni bu çağın dışında bir aşkla seviyorsun,
Oysa biz bu çağda yaşıyoruz, deyişini
Hiç unutmuyorum…
Kabataş’taydık…
Sahili döven bakışlarımın
Gölgesine tutunabilir miydi o an hiç kimse?
Tutunmayı bile denememiştin…
Ben senden bir bardak su isteyecektim
Akdeniz değil,
Sana bardakla gelmek haksızlık olur diyecektin sen,
Sonra bir şiir peydah olacaktı susuşumda;
Daha sonra yazılmak üzere belki…
Bir çocuk mendil satmak isteyecekti;
Kabataş’ta ayrılığa bir mendil..
Nerden bilecekti ki…
Duasının geç kalmışlığına gülecektik içimizden,
Ben sahilden uzaklara yatıracaktım gözlerimi
Hiç konuşmadan oturacaktım dakikalarca…
İlk kez birini yolcu edecektin sen;
Herkesin seni uğurladığı
Haydar paşa‘dan…
Bir veda daha eklenecekti kimliğime
Daha bir şair olacaktım belki…
Daha bir u/mutsuz…
Ama daha vakit vardı…
Uzun soluklu susmalar düşecekti payımıza,
Sana aldığım kolyeyi geçirecektim boynuna
Bir idam ipi soğukluğuyla;
Ellerim donacaktı…
Dudaklarından dökülen
mahcup bir teşekkürü reddedecektim
Hiçbir şey senin kadar yaşanmaya değer değil
Diyecektim.
Önceleri kokumu saçlarına satarak giden ben
bir aşkın beklentisini
Sığdırdığın parfüm kutunu
Ellerime sıkıştırmana bir anlam veremeyecektim…
Çok sonraları,
Sesine Uyku Kaçmış Adamın söyledikleri
Gelecekti aklıma;
''Giden kaybediyorsa
Kaybettiği için giden ne oluyor
Şimdi sor kendine
Gittiğim için mi kaybettim
Kaybettiğim için mi gittim''
Kaybeden biri varsa o da benim
Diyecektin…
Susacaktım;
Her zamanki gibi…
Oysa Seni sevmek
hiçbir çağda ağır gelmeyecekti bana…
Kahramanlar böyle yapmazdı
Doğruydu şarkıların söylediği…
Sevdamın enkazını hep içimde taşıyacaktım
Göğsümü gere gere;
Onurlu bir gülüş bekleyecekti beni
Ağlamalar ülkesinde…
Herkesin öykündüğü bir kahraman
Olarak kalacaktım hep senin düşünde;
Senin için düşmüşken masalımdan gerçeğe…
Sense masal olacaktın yine tüm gerçekliğinle…
Baktığın tüm gerçekleri sahte kılan ela bakışlarından
Marmara’yı seyredecektim
Yine de gözlerin diyecektim…
Gözlerinle aramda hep olacaktı
Senin o anlamlandıramadığın sözsüz diyalog…
Nefretimi sızdıran cümlelerim yakacaktı kirpiklerini
Hayata küsmüş bir adam bırakacaktın gerinde,
Sustuğumda canın acıyacaktı
Ölü şairlerin kalem ardı şiirlerinde aramanı
Söyleyecektim
Adımdan dökülen umudun kırıntılarını…
Herkes sana hayran kalacaktı,
Nefretimi aşan cümleler kurana dek ben…
Gerçekten nefret edebilsem;
Şairliğimin kalemini kırmak olacaktı
Belki;
Durmadan dillendirdiğim intiharım…
Kalemimin kırılması da,
Nefesime pusu kurmaktı zaten benim için…
Ölüm ki tek gerçekti…
Hangi masalı anlatacaksın şimdi bana
Sustum dinliyorum; dilimde son replik;
Özlemeliyim seni; son(um)a daha var…
umut_iklimi (Orhan KARIN)
Mensubu bulunduğum bir Edebiyat sitesinde yayınlanan şiir dostum Orhan KARIN'a aittir,ayrıca faceebook'ta bu aralar yayınlanıyor.Buraya neden mi aldım, bu günlerde Haal-i Pür mealimi bu şiir ifade ediyor...kısacası sanki benim için yazmış.Sevgili dostuma huzurlarınızda teşekkür ederim.(K.T)
